จงเติมคำลงในช่องว่างเพื่อทำให้บทความนี้สมบูรณ์

เวลาฉันไปเที่ยวลอนดอน ฉันจะไปยืนดูหอนาฬิกาบิ๊กเบ็นที่นั่นทุกครั้ง

มันทำให้ฉันซาบซึ้งมาก จนน้ำตาไหล เพราะความชอบฝังใจตั้งแต่เด็ก

ตอนฉันเข้าเรียนมัธยมปีที่1 ฉันเริ่มเรียนวิชาภาษาอังกฤษแบบมีหนังสือเรียนเป็นครั้งแรก

วันแรกที่เรียน อาจารย์บอกนักเรียนว่า “ทุกคนจงเปิดหนังสือเรียนบทที่1 อยู่หน้าแรกค่ะ”

พอฉันเปิดตามที่อาจารย์บอก ฉันก็speechless, dumbstruckอึ้งและtransfixed, fascinatedตะลึงกับillustrationภาพประกอบบทเรียนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้านั้นมากๆ ภาพนั้นคือหอนาฬิกาบิ๊กเบ็น

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ฝันว่าสักวันจะได้ไปเห็นด้วยตาตัวเองสักครั้ง แต่ในเวลาเดียวกันฉันกลับบอกตัวเองว่า “เป็นไปไม่ได้”

พอโตมาจึงรู้ว่าอะไรๆ anything is possibleก็เป็นไปได้ทั้งนั้น ถ้าเราต้องการและอยากให้มันเกิดขึ้นจริงๆ